باران  می بارد

چترها  باز می شوند

به سوگ عشق باران زده ام

نشسته ام

داغ سینه ام

بلاها که دیده ام

دیوانه ومدهوش شده ام

یاد دلاویز تو را دارم

باران که می بارد

چترها ک بازمی شوند

عاشق تر از من نیست

از سودای دل

آتش است به جای دل

باران ببار

بر سنگ

برگل

برصحرا

بردل من

باران ببار

رها کن مرا از اینجا

این غم را

به سوگ عشق باران زده ام

نشسته ام

سنگدلان شکستنم

باران ببار

چترها یک نفره اند

اشک هایت را ببار

عطش این عشق را تو ببار

تو بخواه

تو بیا

جای اشک های همه این چترهای خالی از یار

تو ببار....

باید کسی را پیدا کنم که دوستم داشته باشد

آنقدر که یکی از این شب های لعنتی آغوشش را برای من

ویک دنیا خستگیم بگشاید

هیچ نگوید وهیچ نپرسد

فقط مرا در آغوش بگیرد

وبعد همان جا بمیرم تا نبینم روزهای آینده را

روزی که دروغ میگوید

روزی که دیگر دوستم ندارد

روزهایی که دیگرمرا درآغوش نمی گیرد 

وروزی که عاشق دیگری می شود...

دلم را باز گردان درون سینه ام

خدا نکند کسی مثل من تنها بماند

دلم نیست درون سینه ام

شراب عشقی نیست

این مهمان ناخوانده ...مرگ است

این آشنای ازسالها پیش

آخرین رنج من ...انتظاراست

دلم را میخواهم 

تا شهر مرگ راهی نمانده 

دلم را میخواهم 

تا عمرم به سر نیامده

تا جانم به لب نرسیده

دلم را پس دهید

ای رهگذر

درون سینه ام خالیست

از دروازه ی طلایی شهر دلم را بیاورید

تا شهر مرگ راهی نماده

من طلب کارم

هیهات

حلال نمیکنم

تا عمرم به سر نیامده

تاجانم به لب نرسیده

دلم را پس دهید.....

آخرین رنج من

برسینه ی خاک خفته ام

درون سینه ام خالیست

دلم را  پس ندادند

برباد رفت دلم

دردشت ،در کوه ها

کوتاه شددستم از دلم

چه بی سود این کوشش

 این تلاش

دست مرگ

میبرد خوش مرا به گور....

دوباره فرصت پرواز بود وقت عبور 

پرنده بود،قفس بود،آسمانی دور 

عجیب بود ولیکن در قفس وا بود ...!

پرنده منتظر حل این معما بود ؟چگونه دل بکند از این قفس ازاین تکرار؟

از این موازی بیهوده ی ملات بار

گفت بودی برمی گردی

این واژه می ترساندم

از مرگ بدتر نبود

اما دلم می ریخت

از رفتنی بی بازگشت

وارهانم از این ترس

دلم دراین کویر خشک شد

ای افسانه

ای آرزو

ای رویا

برگرد تا آرزویم نمرده

دلم را غبارگرفته

رفیق شبهایم شده

 یک عکس یادگاری

هرشب تاسحر نمی برد خوابم

ای آشنا برگرد

پشت سرت فریادم درگلو مرد

اسمت را باد با برگ ها از لبهایم ربود

خزان شدم

 در سکوت گم شده ام

از پناهگاه آغوش مادرم درآمدم

ای افسانه

ای آرزو

ای رویا

فریادم بی صداست

روحم درد میکند

نفسم سنگین شده است

برگرد

گفته بودی

قول داده بودی

برمیگردی

 بوی عود می آید

رعدو برق تنم راروشن میکند

می ترسم ازبدون تو

سپید ،سیاه میشود بدون تو

ای ذرات وجودم میبوسمت

بیا

هیچ چیز غیر این بغض نیست

آن غروب تابستان

که ازهم جداشدیم

قول داده بودی زود برمی گردم

این واژه می ترساندم

از مرگ بدتر نبود

اما دلم می ریخت

رفتنت

بی بازگشت نبود......

می گویند قتل کرده ام

حکم قصاص

مبهم  نگاه میکنم

آخرین دفاعیه ی من سکوت

فلش های دوربین ها روی صورتم

میبرد مرا

به روزهای دور

خواب هم باشد

تعبیرش این نیست

کسی را نکشته ام

قلبم را پس گرفتم

خودش گفت نمی خواهمت

بدون قلب که زنده نمی مانم

می مانم ؟

کسی هست بی قلب نفس بکشد

 خنده دار است

مثل این می ماند

بالهای مگس را بکنی

ولجت بگیرد چرا از روی دستت پر نمیز ند

دستش را گرفته بود

روبه چشمهای من

نفرتم گرفته بود

حسادتم طوغیان کرده بود 

فقط قلبم را خواستم
با همین چاقوی تیز

رنگ خون پاشیده شد روی صورتم

فریاد کشیده بودم

قلبم را به دست خودم کشته بود

فلاش های دوربین روی صورتم

دادم را در می آورد

 فقط قلبم را میخواستم

قلب مرده ام را پس گرفتم

اینجا ساکت

من پای دار

بی درد ،آه

مرده ام چند روز پیش بدست خودم

قلبم را کشته ام

طناب دار دور گردنم

این دوباره مردن است

اما بدون درد...

به خواستگاریم آمد

نه پدرش همراهش بود

نه مادرش

با چند شاخه رز سفید...

از لای در دستهای لرزان

چشمهای مهربانش را دیدم

من با دلهره

چند وجب امید

به پیشوازش قدم گذاشتم

ساده بود این

معنی تمام چیزهای قشنگ بود

برای من

من بودم خدا

از خودش حرفها زده بود

عمل کرده بود

به گفته هایش

رفتم به زندگی

با چند رز سفید

این روزگار خوش

لحظه هایی از نور خدا

هدیه آورده بود

سرمست

پرفروغ

ما بودیم خدا

این ساده زندگی

عطرش که خوش شود

از بی کرانه ها

دیگر پرپراست

از شادی درون

این شوق زندگی

درچشمهای ما

بی حدوانتهاست

ما بودیم خدا

چیزی درون من

در حال زندگی ست...

از همان روزی دست حضرت قابیل 

گشت آلوده به خون حضرت هابیل

از همان روزی که  فرزندان آدم زهرتلخ دشمنی در خونشان جوشید...

آدمیت مرد!!

گرچه آدم زنده بود.

ازهمان روزی که یوسف را بردرها به چاه انداختند

ازهمان روزی که با شلاق وخون دیوار چین را ساختند

آدمیت مرده بود.

بعد،دنیا هی پراز آدم شد واین آسیاب ،

گشت وگشت،

قرن ها از مرگ آدم هم گذشت .

ای دریغ،

آدمیت برنگشت!

قرن ما

روزگار مرگ انسانیت است

سینه دنیا زخوبی هاتهی ست

صحبت از آزادگی،پاکی،مروت،ابلهی ست!

صحبت از موسی وعیسی ومحمد نابجاست،

قرن "موسی چومبه "هاست!

روزگار مرگ انسانیت است:

من،که از پژمردن یک شاخه گل،

ازنگاه ساکت یک کودک بیمار،

ازفغان یک قناری در قفس،

ازغم یک مرد در زنجیر -حتی قاتلی بر دار-

اشک در چشمان وبغضم در گلوست .

وندرین ایام ،زهرم در پیاله ،اشک خونم در سبوست

مرگ اورا از کجا باور کنم؟

انگار همین دیروز بود

کنار پدرش

دفنش کردن

همه گفتن

جوانیش پرپر شد

وقتی رفت بیست ساله  نبود

پاییز بودو سرد

خاطراتش ناتمام

وقتی رفت گریه نکردم

فاتحه ای ام نخواندم

خاطراتش را ادامه دادم

نقاشیش نیمه کاره ماند

وقتی رفت هوا تاریک بودو سرد

پیغام داد و

من منتظر

کنار پنجره

باران گرفته بود

وقتی  رفت

شال بافته من همراهش بود

وقتی رفت سه روز مانده بود تاتولد من

قول داده بود

رویاییش کند

نمازش قضا شدکه رفت

عشقم آتش گرفته بود

سوخته بود

ندیده بودمش

میدیدمش هم

نمیشناختمش

گر گرفته بود

فریادها کشیده بود

گوشهای من کر شده بود

 این باران  سرد

این حرفهای تلخ

به یغما می برد مرا

جشن گرفته بودم

در این گورستان سرد

با این بوی مرگ 

این کفتارهای گرسنه

به انتظار نشسته اند

وقتی  رفت ندیده بودمش

برایم همه چیز در پاییز جا مانده بود

اما دلیل من

برگشته بود

خاطرات من کنار اوست

این برگهای دفترش با خاطرات خوش

پیوند خورده است

نقاشیش دگر

به اتمام رسیده است

از آن غروب سرد

چند سالی گذشته است

امیر برگشته است

هرروز به اتفاق هم

روز را سر می کنیم

عشق من چند سالیست

کفن پوشیده است ...

همه می گویند:وقتی تو از آشیانه ی دلم پریدی نگاهت شوق ماندن داشت !اما زمانه دست تو را از آشیانه ی دلم کوتاه کرد.
در فراق رفتنت پروانه ها قصه ی هجرت تو را افسانه ساختند ودرختان این افسانه را بربرگ هایشان نوشتند...
ببین چطور باد این غصه را می بارد .گل جوانی ام در آخرین بهار زندگی ات پژمرده شد
رفتنت را بهانه کردم که بگویم هنوز خانه ی دلم از عطر خاطراتت خالی نشده ...
وقتی که رفتی دلم گرفت ،آخرباتو عاشق تر بودم ،باتو می شد به پیشواز صنوبر هارفت و پرستو ها را تا دیاری دور بدرقه کرد.وقتی که رفتی دلم شکست آخر با تو می شد تا آن سوی پرچین کوچید
وعشق را زیباتر دید.وقتی که رفتی دلم گرفت آخرمی توانستم دلتنگی هایم را به چشمهایت بسپارم تا تبسم ستارها را در برق نگاهت ببینم .اینک بی تودلم در جست وجوی
کوچه ای است که به باغ تو بپیوندد.