توهم مثل بقیه ایی

آمدی که زود بروی

دل می کنی ومی روی

رهگذری زود گذری

توهم رفتنی

همه رفتنی

پراز بی تفاوتی

پراز پس زدنی

می آیی ومی روی

یکی

پس از

دیگری

توهم مثل بقیه ای

می نالی ومی گذری

رهگذری زود گذری

له می کنی و

می روی

زخم می زنی

می شکنی و

می روی

پراز بی عدالتی

پراز بی کسی

ولی باز می روی

پراز باختنی

پراز سوختنی

هستم وتورفتنی

همه رفتنی

پراز بی تفاوتی

اسیر یک شبی

واین ناحقی

تمام نشدنی

شدی دنیایی

پراز تلخی

می آیی ومی روی

دل می زنی و

می روی

تو هم مثل بقیه ایی

آمدی که زود بروی

رهگذری زود گذری

پس چرا می آیی؟؟؟

تو که  می خواهی بروی...

هزار یک شب است ماسکی

به صورتم زده ام

حتی در آیینه خودم

غریبه ام

خنده های من

اشک های من

حرف های من

همه غریبه اند

بازیگر که شدم

خودم را پس دادم

عوض شدم

به نقش دیگری

نمایشی شدم دیدنی

منه غریبه ام

زخم خورده است

ومن برای دیدنش

خودم نمی شوم

قهر کرده ام

از این همه خودم

خودم که بودم

کسی دوستم نداشت

مترسک هم باشی کلاغ هست

خودم که بودم

کلاغ هم پر است

نقش مقابلم

پراز حس انتقام

از خود شکست خورده ام

زمین خوردنم

هنوز هم بازیگرم

دروغ گفته ام

نگاه کردنم

پراز بی تفاوتی

بی این زندگی

ولی من هنوز

پراز بازی ام

انس گرفته ام

تمام حرف من

تمام نقش من

پراز توهم است

دوستم دارن

این خود بی تفاوتم

دوست داشتنی تر است

 برای این بی تفاوتی

تمام نقش را

پذیرفته ام

چند سالی

گذشت است

 هنوز

درون بازی ام

فراموش کرده ام

آن غریبه  را

پر از توهمم

شدم مترسکی

باهزاریک کلاغ

که پر نمی زنند...

قسمت که نباشد

می شویم

گل سرخ

گل زرد

یکی شاد

یکی درد

یکی غم

یکی عشق

قسمت که نباشد

معوا هم بگیریم

پا هم بگیریم

دست زمانه

کارش را می کند

قسمت که نباشد

همه می گویند

خدا نمی خواهد

خواست خدا نبوده

باید سکوت کنیم

باید راضی شویم

به خواست خدا

قسمت که نباشد

جان هم بدهی

سرنوشت کارش را می کند

سراچه ی ماتم هم شوی

همه گفته اند

قسمت نیست

قسمت که نباشد

روح یار

رام می شود

فریب می خورد

حرام میشود

رها می شود

تلاش می کنم

که من نمرده ام

نیفتاده ام

ای عشق زبان بفهم

خدا نخواست

قسمت نبود

در این دیدار واپسین

چرا خدانخواست

خطای من چه بود

مگر این عشق پا نگرفته بود

این گل خشکیده می شود

این نفس پژمرده از دست می رود

امید در دلم میشکند

فردا نی آید

نهیب میخورم

خاکستر می شوم

ای آسمان

ای زمین

راهی بزن

ای روشنی

نوری بزن

عذر گناه

عشق من است

خدایا در دلم بی انداز 

از این غم هلاک شدم

فردا دست توست

این امید بستنم

وقتی که قسمت نیست

انصاف نیست

استخوان شوم

فسرده شوم

صاحب تویی

به خدا که سوخته ام

دست زمانه

پریشانم کرد

گل زرد

درد وغمم کرد

امیدی بدم

بوی عشق می خواهم

این فرجام را نمی خواهم...

"تقدیم به دوست خوبم"

فالی برای دلم دیده اند

غریبه ای می آید

برایم یک مجنون می آید

مثال مرد حوا

از کدام سو قرار است بیاید

را نگفته اند

دلم را چگونه می برد

را هم نگفته اند

اما یک مجنون می آید

لهیب شعله ی عشق

می کشد زبانه در دلم

من به دنبال یک مجنون می گردم

صدها نفر امروز

زیر آتش عشق هلاک شدند

برایم یک مجنون می آید

کویر هم که باشد

وقتی مرا ببیند

اگر باشم مثال رویاهایش

اگر نباشم

وقتی مجنون باشد

حرفی نمی ماند

برایم یک مجنون می آید ...

به من گفت: برو

همین

نه کم نه زیاد

وقتی که گفت نه دعوا بود نه خیانت

فقط چشمهایش دیگر شوق ماندن را نداشت

سکوت کردم

رفتنش را که دیدم

دلم تنگ شد

می خواستمش

نه یک خواستن بی غرور

دلم گرفته بود

درد گرفته بود

شکسته بودم

پس خورده بودم

فقط یک سال چهارده روز

همین

نه کم است

نه زیاد

وقتی فرصت عشق

فرصت دوست داشتن

ماندن یک عشق

به اندازه یک

نوزاد یک سال چهارده روزه

دوام آورده

از خودم می ترسم

چقدر عمر عشق کم است

وقتی فکر می کنم

همه چیز خوب بود

اما رفتن دلیل نمی خواهد

تنوع زیاد است

نمی شود که نمی شود

همیشه یک جایی عشقت

پس می کشد

دلیلش هرچه باشد رفتن نبود

اما می رود

اینبار هم عشق می میرد

عشق خودکشی می کند

مثل خودکشی نهنگ ها

تا دوباره های دوباره...

تشنج کرده است زمین

لرزید

دلم لرزید

عشق نبود

صدای دیگری تنم را لرزاند

چشمهایم مثل آتش زبانه کشید

ترس را دیدم

مرگ را بو کردم

همه تلخ شکستند

لرزیدند

آوارشد

همه حبس شدن در خاک

نفس بود

اما جانی نبود

برای زنده ماندن

ترس بودو

ترس

پراز گریه بدون اشک

ترس بودو

ترس

 هم بستر شدن با خاک

ترس بودو

ترس

صدا بود

صدایم در نمی آمد

خفه بودم از فریاد

دستهایم زیر جنازه ها

غریبه های

آشنا

دخترم موهایش را بافته بود

چشمهایش را پاک باخته بود به مرگ

آن گونه های سپید

آن دست های کودکانه

آن چشم های پاک

به عزای دخترم نشسته ام

برای چند کودک

چند مرد وزن

پیراهن خود رابدرم

این لحظه ها

این دقیقه های سرنوشت

فردا همه را سیاه پوش می کند

این بیگناه زمین

خاک ست خشت.

ترس است و

ترس...

زندگیم مرده

دیگررفته

انگارآسمان

امشب را بیا سکوت کنیم

نه آه باشد نه افسوس

نه حسرت

نه گذشته

نه من گریه

نه تو...

نه من صدای گذشته را دربیاورم

نه تو...

دست بکشیم

از این قصه های کودکانه

زجر دادن های بی احساس 

هم من می دانم

هم تو...

باور داریم

این دوست داشتن را

بخاطر لجبازی بیشتر وکم ترسردوست داشتن

به قیامت نرویم

خداحافظی را تکرار غم هایمان نکنیم

بیا دنبال فردای بدون آه بگردیم

شاید میان این هفته

یک روز را پیدا کنیم...!

مسافر که باشی

غروب هم باشد

جاده هاهم مه گرفته باشند

کتابچه جیبی ات را برمی داری

عکس های منظره های

دیروزوامروزت

بوم سه پایه ات

را هم جمع می کنی و می روی

بدرقه نمی شوی

فقط تمام راه به فکر گلدان های

بی آبی هستی

که خشک می شوند

دودل هم که نشوی

باز هم دلت می گیرد

برای یک بغل گرفتن

یک زمزمه ی

زودتر برگرد

شاید هم این نباشد

اما عطرش از همین هاست

مسافر که باشی 

تردیدودودلی 

را زیر پایت خفه می کنی

فقط می روی 

کتابچه جیبی ات را برمی داری 

ومی نویسی

اولین صفحه اش

برگشتنی که کسی منتظرم  نباشد

به هیچ نیرزد

تاریخ هم میزنی

دیگر می روی...

از شب که می رسم

خبرم را داری

پشت این بی راهه مانده ام

یک عمری

نه دلم می نالد

نه تنم خسته ی راه

مانده ام تا تو بیایی اینجا

اگر اینجا باشی

خواهم گفت

 کنار خانه ی کاج

اولین لحظه ی آشنایی بود

وتو خواهی گفت

درخت تیر وقلب من توست

اگر اینجا باشی

دلم هیچ ،روحم جان دوباره می گیرد

اگر که باشی

اگر بیایی

اگر دلت پا بدهد به این آمدن

حرفهایم را روی دلت می گذارم

تنم  سنگین است،

از خستگی راه نیست

اگر اینجا باشی

تمام سالهای زخم خورده را

به پایت گریه می کنم

این حرفهای بغض دار

رها نمی کندمرا

امان نمی دهدمرا

وداع نمی کندمرا

یادت باشد  هوا تا فردا ابری ست

این ابرها ی گریه دار

مثل اشک های ما،در دل ابر اسیر نیستند

می گریند

اگر اینجا باشی

تمام هیچ هاکه از یاد برده ایم

دوباره به یاد می آوریم

اگر اینجا باشی به اندازه ی دل گرفته ات

فریادت را روی سرم بلند میکنم

تو بیا اینجا

دلخوری هایت را بریز روی شانه های من

که از حجم نگاهت سنگین تر است

اگر اینجا باشی

دلم هیچ ،روحم جان دوباره می گیرد

وعده ی ما کنار خانه ی کاج...

خدا که می رسد

نفس که می کشم

دعا که می کنم

خداست که می رسد

خدا که می رسد

دوباره می شوم

وباز نفس...

خدا که می رسد

دوباره زندگی ست

اگر تمام من

اگر صدای من

اگر دعای من

نیاز من شود خدا

خدا که می رسد

تمام می شوم

خدا که می رسد

دوباره زندگی ست

و...ای خدای من

ای نیاز من

تولدم بده

اگر که اشک من

اگر که ترس من

اگر که عشق من

اگر نیاز تویی

تولدم بده

دوباره می شوم

دوباره زندگی ست

اگر دعا تویی

اگر تمام من

اگر تمام تویی

بیا بی تو پوچ هم نمی شوم

خداکه می رسد

تمام می شوم

تمام نمی شوم

ولی تمام تویی

 نیاز می شوم

تو ای خدای من

تمام من...

 تمام اشک ها

تمام ترس ها

تمام عشق ها

را که می دهی

دوباره می شوم

نیاز می شوم

و...ای خدای من، دوباره می شوم

خدا که می رسد

دوباره زندگی ست

اگر که اعتکاف من

فقط برای توست

تواین دوباره را

دوباره پس بده

خدا که می رسد

نفس که می کشم

دعا که می کنم

خداست که می رسد

خدا که می رسد

دوباره می شوم

وباز نفس....