پوست انداختم

پرت شدم

به گذشته

انگار خدا قبل تر بیشتر بوده

خدارااین امروزها کم گذاشته ام

میان ذهن وزندگی ام

دلم می ترسد

اگر نفهمم

اگر یک روزحذفش کنم

حذف می شوم

میان خودم

پوست انداختم

رنگم عوض شده

حتی قلبم دیگر سرخ نیست

گویی سیاه شده

دلم می ترسد

نکند به اوج بی ادراکی خدا

میان باورهایم رسیده ام

حواسش هست به من

همین دیروز که بغض خفه ام می کرد

حواسش بود به من

نکند کافر شده ام

این خود وابسته به تهی بودن

را دوست ندارم

انگار خدا قبل تر بیش تر بوده

قبل تر قلبم سرخ تر بوده

روحم از خدا

خالی نبوده

به کمای فکری رفته ام

به کمای بی باوری

میان خودم وخدا

به کمای کافری رسیده ام

پوست اندختم

این خود وابسته به تهی بودن

را دوست ندارم

بدون خدا

روحم به جنون می کشدم

باید به گذشته ام

چنگ بزنم

 گذشته ی باورهایم

آن وقت هاکه خدا

را پنجره ی باز اتاقم می دیدم...

صبورباش

دنیاهمین است

بدهست و
خوب نیست

جنگ هست و

صلح نیست

حرف هست و

گوش نیست

مرگ هست و

جان نیست

دنیا همین است

فریادزیاد است

سکوت رضا نیست

زشت هست و

خوب نیست

خواب هست و

جای نیست

چشم هست و

دید نیست

صبور باش

دنیا همین است

جنسش همین است

خیلی چیزها هست و

خیلی چیزها نیست...

از این روزها نمی گذرم...

به حد کافی کشیده ام

زمین جای قشنگی نبود

شیشه بودم

سنگ باید بود

فدا شدم

فدایی ترسم

قلبم...

از دست خودم دلگیرم

شعار نمی دهم

خودم شعار شدم

زمین جای قشنگی نبود

برای من

برای هرکسی

مثل من

فدایی شدم

به بمبست رسیدم

به فقر فکری

به انتها

زمین جای قشنگی نبود

اینجا جای من ومثل من نیست...

معتاد شدم

معتاد ترحم

دوست داشتن

دلسوزی

معتاد یک بغل گرفتن

یک لبخند

یک پیغام عاشقانه

معتاد شدم

معتاد دروغ شنیدن

معتاد وابستگی

این اعتیاد

هرروز

تنم را میخورد

یک شب نباشد

یک روز دوام نمی آورم

این اعتیاد کشته ام

من دوست داشتن

پراز ترحم

پراز اجبار

پراز خیانت

پراز ترس از دست دادن

وابستگی

دلسوزی

این هارا

نمی خواهم

من دوست داشتن مسقالی

نمی خواهم

این دوست داشتن پراز التماس

را دررگ هایم

نمی خواهم

این خون را باید تعویض کنم

من ترک می کنم

نه از فردا

نه هفته های بعد

ازامشب

ترک می کنم

التماس نمی کنم

بدنم درد می کند

گوشیم صدایش در نمی آید

به خاموشی سر می برد

تحمل می کنم

ترک می کنم

معتاد یک بغل گرفتن نمی مانم

از این ترحم خودم را نجات می دهم...

آدمهای غمناک کسی را ندارند

دلم سیاه پوش شده

تنم عزدار

صورتم خسته

چشمهایم لب گریه

حرفهایم تلخ

آیینه هر صبح

تاسفش را به صورتم می پاشد

تنم گرفته

آدمهای غمناک کسی را ندارند

افسرده اند

چشمهایم خسته اند،به خواب زیاد

خواب که هستم ،روحم می رود

جسمم ولو می شود

روی زمین

روحم می رود

تازه می شود

سبز می شود

بهار می شود

وقتیکه می رسد

دوباره خسته ام

من به عزای عزیز هایم نشسته ام

به عزای زندگی گذشته ام

وقتی که شاد بودم وسبک

دلم نمی آید

راه نمی دهد

به این زندگی

آدمهای غمناک کسی را ندارند

نفس می خواهم

روحم جان دوباره می خواهد

تپیدن دوباره می خواهم

رنگ تازه

بهار می خواهم

من عشق می خواهم

یک غذای گرم

یک لباس شاد

خود تازه

یک آغوش دوباره می خواهم

آدمهای غمناک کسی را ندارند...

تک وتنها

خشک وبی برگ

زیر بارون

زیر سقف آسمون

پراز آدم

تو کنارم

زیر آفتاب توی ساحل

سرسفره ی زمین

پرم از ترس

پرم از عشق

پرم از حس

زیر آفتاب

زیر بارون

زیر سقف آسمون

سر سفره زمین

روبه یارم

که کنارم هست....نیست

توام اونجا

پری از حس

بدون عشق

بدون ترس

قهری با زمین

باآسمون

با خدا

با آدما

منم اینجا تو کنارت

تویی یارم

که کنارم هست...نیست

همه هستیم

هرکی هرجا

همه از حس

همه از عشق

همه از ترس

پرو....خالی

گاهی زمستان

گاهی بهار

گاهی طوفانی

گاهی آرام

گاهی بوی شیطان می دهند

گاهی بوی آدم می دهند

گاهی مسلمان

گاهی کافر

من این آدمهای گاه به گاه را نمی شناسم

آدمهای فصل به فصل را نمی شناسم

این گاه به گاه شدن

این عوض شدن

دست شیطان است در دستم

یادست آدم

به که اعتماد کنم

خودم؟؟؟

مگر می دانم

که فصل به فصل نمی شوم

من بوی آدم می دهم یا بوی شیطان

در این دوراهی درون

دراین دوراهی زمین

به که اعتماد کنم ؟

دروغ محو است ؟

راست محو است؟

من ازچه کسی سوال کنم ؟

ما پاکیم ؟

ما پستیم؟

چه هستیم ؟

اگر تلخ است

اگر شیرین

ازاین سوال

ازاین قفس

جداکنم خدا

هم بوی شیطان می دهم

هم بوی آدم می دهم

خدای آدم

خدای شیطان

برس به دادم

که من درون این دوراهی ماندم....

وقتی رفتی حرفایت در گوشم زنگ می زد

خداحافظت نباشد عشقم

تورا بخدا نمیسپارم

حضورت نیست

غم واندوهم را کسی مرهم نمی شود

بعد تو چه کسی را به زبان عشق صدا کنم ؟

دلم برای که هنوز نرفته از کنارم تنگ شود؟

چه کسی هست که به حرفهایم نخندد؟

وقتی  تو در فکر منی

امیدورویاهایم را با که حس کنم ؟

با نگاه به چشمان چه کسی تا عمق روحش نفوذ کنم ؟

هیچکس مجسم نمی شود درذهنم

با که احساس تمامیت کنم؟

در حرفهای چه کسی پی حقیقت بگردم ؟

با نام چه کسی خاطرات خوش را در ذهنم مجسم کنم ؟

خدا حافظت نباشد عشقم

این چه گناهی ست که کردم؟

گناه کرده ام

نمی بخشم

خودم  را

پراز گناه

رها کنم

رها

خودخواه بوده ام

پراز گناه

رها کنم

رها

بیمار از درونم

بیدار نبودم

بی دلیل شکستم

دل ها خدایا

رها کنم

رها

بدی ها که کردم

بدی من ندیدم

بدی از خودم بود

نفرت از تنم بود

پراز گناه

رها کنم 

رها

تاوان اشتباهم

نفرت از خودم بود

دوری از خدابود

رها کنم خدا

امروزم اینجا

بی تاب

بی جان

این بدی ها که کردم

این دوباره فرصت

بخشش از خدا بود

این گذشتو بخشش

این دوباره باور

فرصت خدایی

از شب محرم

از نگاه زهرا

این دوباره بخشش

از برای من بود ....

خوب نباش کودک من

خوب که باشی

ساده ات می گیرند

بغض ها خواهی فرو خورد

غمگین غمگین

پراز حس خجالت از درون

اینجا خوب بودن

را نمی خواهن

خوب که باشی

درددار می شوی

ذره ذره

بدت می کنن

بغض ها خواهی فرو خورد

پراز خجالت از درون

ترس را بهانه ات می کنن

خوب که باشی

حالت را بد می کنن

خوب که باشی شیطانیت می کنن

خوب نباش کودک من

از این بهشت خودت را بران

رسم خوب بودن

رسم کهنه ای ست

رسم تنهای ست

رسم درد کشیده ای ست

بغض ها خواهی فرو خورد

غمگین غمگین

پراز خجالت از درون

خوب نباش کودک من

شیطان هم فرشته بود...